Kiedy ma przejdzie przez mahat, ma nadal będzie ma; ale będzie zjednoczona z mahat i będzie mahat-ma.

—Zodiak.

THE

WORD

ADEPCI, MISTRZOWIE I MAHATMIE

(Nieprzerwany)

Zmieniając umysł ze zmysłów na przedmioty reprezentowane przez zmysły, można wyraźnie odróżnić różnicę między szkołą adeptów a szkołą mistrzów. Szkoła adeptów kontroluje lub próbuje kontrolować umysł i zmysły za pomocą zmysłów. Szkoła mistrzów kontroluje umysł i zmysły dzięki zdolnościom umysłu. Próba kontrolowania umysłu zmysłami jest jak zaprzęganie i próba doprowadzenia konia głową do wozu. Jeśli kierowca zmusza konia do jazdy do przodu, to on cofa się; jeśli popędzi konia do tyłu, pójdzie dalej, ale nigdy nie dojdzie do końca swojej podróży. Jeśli po nauczeniu konia i nauczeniu się go prowadzić, jego proces będzie odwrócony, jego postęp będzie powolny, ponieważ musi on nie tylko uczyć się i uczyć konia we właściwy sposób, ale obaj muszą nauczyć się tego, czego się nauczyli. Czas spędzony na biegłości to czas na naukę prowadzenia konia do tyłu. Po tym, jak uczeń stał się biegły i nauczył się kierować umysłem za pomocą zmysłów, jest prawie niemożliwe, aby wybrał lepszy sposób kierowania zmysłami za pomocą umysłu.

Uczeń powołany do szkoły mistrzów zmienia swoje badania ze zmysłów i przedmiotów zmysłów na przedmioty, których przedmiotem są odbicia. Podmioty tego, co odbierane są przez zmysły jako przedmioty, są postrzegane jako podmioty, kierując myśl ze zmysłów na to, co odzwierciedlają. Czyniąc to, aspirant wybiera dla swojego ucznia szkołę umysłu; a jednak nie porzuca zmysłów. Musi się uczyć w nich i przez nich. Kiedy doświadcza zmysłami, wówczas jego myśl, zamiast rozwodzić się nad doświadczeniem, powraca do tego, czego uczy to doświadczenie. Kiedy dowiaduje się, czego uczy to doświadczenie, zwraca uwagę na konieczność zmysłów do doświadczenia umysłu. Wtedy może pomyśleć o przyczynach istnienia. Myślenie o przyczynach egzystencji powoduje, że uczeń, który jest samowystarczalny do szkoły mistrzów, dostosowuje i łączy zmysły z umysłem, pozwala mu rozróżnić różnice między umysłem a zmysłami i pozwala mu zobaczyć tryby działania każdy. Dążący do bycia uczniem w szkole mistrzów będą mieli doświadczenia podobne do tych, które uczeń sam wyznaczył do szkoły zmysłów. Ale zamiast próbować wciągnąć umysł i zjednoczyć go ze zmysłami, tak jak przez sen we śnie, patrząc na postać astralną lub krajobraz i próbując je nadal widzieć i doświadczać, pyta i dowiaduje się, co sen oznacza i co go spowodowało oraz do jakich tematów odnosi się postać lub krajobraz i jakie są. W ten sposób wyostrza swoją zdolność myślenia, sprawdza otwarcie zdolności psychicznych, zmniejsza moc zmysłów w ich wpływie na umysł, oddziela umysł w myślach od zmysłów i dowiaduje się, że jeśli umysł nie będzie działał na zmysły zmysły muszą działać na umysł. W ten sposób staje się bardziej pewny siebie, a jego myśl działa swobodniej i bardziej niezależnie od zmysłów. Może nadal śnić, ale tematy, o których marzy, są rozważane zamiast snu; może przestać marzyć, ale podmioty snów zajmą wówczas miejsce snów i będą obecne w jego myślach, jak marzenia jego astralnej wizji. Jego myśl odnosi się do poddanych jego zmysłów zamiast do przedmiotów, których szukają zmysły. Gdyby zmysły psychiczne objawiły się, wówczas to, co wytwarzają, jest traktowane podobnie do tego, co obserwuje się za pomocą zmysłów fizycznych. Aspirant uczy się uważać swoje zmysły za niedoskonałe zwierciadła; to, co manifestują, jako refleksje. Jak widząc odbicie w lustrze, zwracał się do rzeczy, którą ono odbija, tak więc patrząc na przedmiot jego myśl zwraca się na temat, którego jest odbiciem. Widzi on przedmiot, ale jego myśl nie spoczywa na nim inaczej niż na odbiciu.

Jeśli aspirant znajdzie sens i przyczynę dowolnego obiektu zmysłów, zamiast doceniać przedmiot za to, czym się wydaje i sens, który mówi mu, co to jest, rozważ jego zmysł jako zwierciadło tylko czy jest niedoskonały lub prawdziwe lustro, a przedmiot jedynie jako niedoskonałe lub prawdziwe odbicie. Dlatego nie będzie on przykładał takiej samej wartości do przedmiotów ani zmysłów, jak do tej pory. Może pod pewnymi względami bardziej ceni sens i przedmiot niż wcześniej, ale najwyższą wartość otrzymają poddani i rzeczy, które dostrzeże w swojej myśli.

Słyszy muzykę, dźwięki lub słowa i stara się docenić ich znaczenie, a nie sposób, w jaki wpływają na jego słuch. Jeśli zrozumie, jakie jest ich znaczenie i przyczyna, doceni swój słuch jako niedoskonały lub prawdziwy tłumacz lub sondaż lub lustro, a muzykę lub dźwięki lub słowa jako niedoskonałą lub prawdziwą interpretację, echo lub odbicie. Będzie jednak cenił rzeczy lub osoby, od których to się dzieje, ponieważ rozumie relacje między nimi. Jeśli naprawdę dostrzeże w świecie mentalnym, czym jest słowo i co oznacza, nie będzie już lgnął do słów i imion, tak jak kiedyś, choć teraz będzie je bardziej cenił.

Jego smak zależy na jedzeniu, smaku, goryczy, słodyczy, słoności, kwaskowatości, połączeniu ich w jedzeniu, ale swoim smakiem stara się dostrzec, co te refleksje odnoszą się do świata myśli. Jeśli zrozumie, co one lub wszystkie są ich źródłem, dostrzeże, jak one, wszystkie lub wszystkie, wchodzą w ciało ciała zmysłów i linga sharira. Im bardziej ceni sobie jego smak, tym bardziej jest to prawdziwy rejestrator tego, co odzwierciedla.

Wąchając, stara się nie wpływać na przedmiot, który wącha, ale dostrzec w myśli znaczenie i charakter jego zapachu i jego pochodzenie. Jeśli uda mu się dostrzec w świecie myśli przedmiot tego, co wącha, zrozumie znaczenie przyciągania przeciwieństw i ich relacji w postaciach fizycznych. Wtedy obiektywne zapachy będą miały nad nim mniej mocy, chociaż jego węch może być ostrzejszy.

Zmysł czucia rejestruje i wykrywa obiekty według temperatury i dotyku. Gdy aspirant myśli na temat temperatury i dotyku, bólu i przyjemności oraz ich przyczyn, zamiast próbować być gorącym lub zimnym lub unikać bólu lub szukać przyjemności, dowiaduje się w świecie mentalnym, co te osoby oznaczają same w sobie i rozumie ich obiekty w świecie zmysłów jedynie jako refleksje. Czucie jest wtedy bardziej wrażliwe, ale obiekty czucia mają nad nim mniejszą moc, gdy on rozumie, czym są w świecie myśli.

Prawdziwy aspirant nie próbuje zaprzeczyć, uciec od zmysłów ani stłumić ich; stara się, aby byli prawdziwymi interpretatorami i odbiciami myśli. W ten sposób uczy się oddzielać swoje myśli od zmysłów. W ten sposób jego myśli zyskują większą swobodę działania w świecie mentalnym i działają niezależnie od zmysłów. Jego medytacje nie zaczynają się więc od zmysłów ani przedmiotów sensu. Próbuje rozpocząć medytację od myśli samych w sobie (myśli abstrakcyjne), a nie od zmysłów. Kiedy jego myśli stają się wyraźniejsze w jego własnym umyśle, jest on w stanie lepiej śledzić procesy myślowe w innych umysłach.

Może istnieć tendencja do kłótni, ale jeśli poczuje przyjemność czerpania najlepszych argumentów lub rozważenia innego, z którym kłóci się jako przeciwnik, nie uczyni żadnego postępu w kierunku bycia uczniem. W mowie lub kłótni samozwańczy uczeń szkoły mistrzów musi starać się mówić jasno i szczerze oraz docierać do prawdziwego przedmiotu sporu i rozumieć go. Jego celem nie może być pokonanie drugiej strony. Musi być tak samo chętny do przyznania się do własnych błędów i poprawności wypowiedzi drugiego, jak do słuszności. W ten sposób staje się silny i nieustraszony. Jeśli ktoś próbuje się bronić, traci z oczu lub nie widzi prawdy i prawdy, ponieważ jego celem w sprzeczce nie jest utrzymanie prawdy i prawdy. Argumentując o wygranej, zaślepia się na prawdę. Kiedy staje w sprzeczce z prawicą, bardziej pragnie wygrać niż widzieć prawo i zaczyna się bać przegranej. Ten, kto szuka tylko tego, co jest prawdą i prawem, nie boi się, ponieważ nie może stracić. Szuka prawa i nic nie traci, jeśli znajdzie inne prawo.

Gdy aspirant jest w stanie silnie kierować swoimi myślami, siła myśli staje się dla niego widoczna. To niebezpieczny etap na drodze do bycia uczniem. Myśląc jasno, widzi, że ludzie, okoliczności, warunki i otoczenie mogą zostać zmienione przez naturę jego myśli. Zgodnie z naturą innych, widzi, że sama jego myśl, bez słów, sprawi, że zareagują na niego lub będą go antagonizować. Jego myśl może wywierać na nich szkodliwy wpływ. Myśląc, może wpływać na ich choroby ciała, kierując ich do myślenia o tych chorobach lub oddalania się od nich. Odkrywa, że ​​mógł dodać władzę nad umysłami innych, używając hipnotyzmu lub bez jego praktyki. Odkrywa, że ​​według jego myśli może zmienić swoje okoliczności, że może zwiększyć swoje dochody i zapewnić niezbędne rzeczy lub towary luksusowe. Zmiana miejsca i środowiska nastąpi również w nieoczekiwany sposób i nieoczekiwanie. Aspirant, który przez swoją myśl powoduje, że inni postępują zgodnie z jego myślą, który leczy choroby ciała, powoduje obrażenia ciała, lub przez swoją myśl kieruje myślą i działaniami innych, tym samym kończy swój postęp na drodze do bycia uczniem staraj się leczyć, leczyć, kierować i kontrolować myśli innych, może przywiązać się do jednego z wielu zestawów istot wrogich ludzkości - nie omawianych w tym artykule o adeptach, mistrzach i mahatmach.

Aspirant, który otrzymuje pieniądze za pomocą myśli, a nie środkami uznanymi za uzasadnione metody biznesowe, nie zostanie uczniem. Ten, kto tęskni za zmianą okoliczności i myśli tylko o tym, nie robiąc wszystkiego, co w jej mocy, aby uzyskać pożądane okoliczności, ten, kto próbuje zmienić swoje warunki i otoczenie, pragnąc tych zmian i pragąc ich, uświadamia sobie, że nie może ich przynieść zmienia się naturalnie, a jeśli zostaną wykonane, będą przeszkadzać w jego postępach. Będzie miał doświadczenie, aby pokazać mu, że kiedy będzie tęsknił i życzył sobie zmiany okoliczności lub miejsca, zmiana nadejdzie, ale wraz z nim będzie miał inne i nieoczekiwane rzeczy, z którymi będzie walczył, co będzie tak niepożądane, jak te, które sam starałem się unikać wcześniej. Jeśli nie przestanie tęsknić za takimi zmianami w swoich okolicznościach i nie przestanie kierować się myślą, aby je uzyskać, nigdy nie zostanie uczniem. Może się wydawać, że osiąga to, czego szuka; jego stan i okoliczności mogą najwyraźniej ulec znacznej poprawie, ale nieuchronnie spotka się z porażką, i to zwykle w obecnym życiu. Jego myśli staną się zdezorientowane; jego pragnienia burzliwe i niekontrolowane; może stać się nerwowym wrakiem lub skończyć niesławą lub szaleństwem.

Gdy samozwańczy uczeń odkryje, że zwiększa się jego siła myśli i że może on czynić różne rzeczy poprzez myśl, jest to znak, że nie powinien tego robić. Wykorzystanie jego myśli w celu uzyskania fizycznych lub psychicznych korzyści wyklucza go z wejścia do szkoły mistrzów. Musi pokonać swoje myśli, zanim będzie mógł je wykorzystać. Ten, kto myśli, że przezwyciężył swoje myśli i może z nich korzystać bez szkody, jest oszukiwany i nie nadaje się do wejścia w tajemnice świata myśli. Gdy samozwańczy uczeń odkryje, że może rozkazywać innym i kontrolować warunki za pomocą myśli, a nie czyni tego, jest na właściwej drodze do uczniostwa. Moc jego myśli rośnie.

Wytrwałość, odwaga, wytrwałość, determinacja, postrzeganie i entuzjazm są niezbędne aspirantowi, jeśli chce on zostać uczniem, ale ważniejsza od tego jest wola posiadania racji. Miał raczej rację, niż pośpiech. Mistrz nie powinien się spieszyć; chociaż nie należy przepuszczać okazji do postępu, należy raczej starać się żyć wiecznością niż światem czasu. Powinien zastanowić się nad motywami. Powinien mieć swoje motywy za wszelką cenę. Lepiej mieć rację na początku niż na końcu podróży. Z gorącym pragnieniem postępu, ciągłym wysiłkiem kontrolowania swoich myśli, czujnym badaniem jego motywów oraz bezstronnym osądem i poprawianiem swoich myśli i motywów, gdy są w błędzie, aspirant zbliża się do bycia uczniem.

W pewnym nieoczekiwanym momencie podczas medytacji następuje przyspieszenie jego myśli; krążenie jego ciała ustaje; jego zmysły są nieruchome; nie stawiają oporu ani nie przyciągają umysłu, który działa przez nich. Jest przyspieszenie i zebranie wszystkich jego myśli; wszystkie myśli łączą się w jedną myśl. Myśl przestaje istnieć, ale jest przytomny. Chwila wydaje się rozszerzać na wieczność. On stoi w środku. On świadomie wszedł do szkoły mistrzów, umysłu i jest naprawdę przyjętym uczniem. Jest świadomy jednej myśli i wszystkie myśli wydają się kończyć. Z tej jednej myśli przegląda wszystkie inne myśli. Powódź światła przepływa przez wszystkie rzeczy i pokazuje je takimi, jakie są. Może to trwać godziny lub dni lub może minąć w ciągu minuty, ale w tym czasie nowy uczeń znalazł swoje miejsce uczniostwa w szkole mistrzów.

Krążenie ciała zaczyna się od nowa, zdolności i zmysły są żywe, ale nie ma między nimi niezgody. Światło przepływa przez nie jak przez wszystkie inne rzeczy. Promieniowanie zwycięża. Nienawiść i brak porozumienia nie mają miejsca, wszystko jest symfonią. Jego doświadczenia na świecie trwają, ale zaczyna nowe życie. To życie, które żyje w swoim życiu zewnętrznym.

Jego następne życie to uczniostwo. Czymkolwiek był dla siebie, teraz wie, że jest dzieckiem; ale nie boi się. Żyje z wiarą dziecka w gotowość do nauki. Nie używa zdolności parapsychicznych. Ma własne życie. Jest wiele obowiązków do wykonania. Wydaje się, że żaden mistrz nie pokierowałby jego krokami. Swoim światłem musi widzieć swoją drogę. Musi wykorzystać swoje zdolności, aby rozwiązać obowiązki życiowe, tak jak inni ludzie. Chociaż nie można go wprowadzić w uwikłania, nie jest od nich wolny. Nie ma żadnych mocy lub nie może ich używać inaczej niż jako zwykły człowiek, aby unikać przeszkód lub niesprzyjających warunków życia fizycznego. Nie spotyka od razu innych uczniów szkoły mistrzów; nie otrzymuje też instrukcji, co ma czynić. On jest sam na świecie. Żaden przyjaciel ani krewny go nie zrozumie; świat nie może go zrozumieć. Może być uważany za mądrego lub prostego, bogatego lub biednego, naturalnego lub dziwnego przez tych, których spotyka. Każdy widzi go takim, jakim chce być, lub przeciwnie.

Uczeń w szkole mistrzów nie ma żadnych zasad życia. Ma tylko jedną zasadę, jeden zestaw instrukcji; przez to znalazł wejście do bycia uczniem. Ta reguła jest jedyną myślą, w którą weszły wszystkie inne myśli; jest to myśl, dzięki której jego inne myśli są wyraźnie widoczne. To jedna myśl, dzięki której uczy się drogi. Nie zawsze może postępować zgodnie z tą myślą. Rzadko może on działać na podstawie tej myśli; ale nie może tego zapomnieć. Kiedy to widzi, żadna trudność nie jest zbyt wielka do pokonania, żadna trudność nie jest zbyt trudna do zniesienia, żadna nędza nie może wywołać rozpaczy, żaden smutek nie jest zbyt ciężki do zniesienia, żadna radość nie przytłoczy, żadna pozycja zbyt wysoka lub niska do wypełnienia, bez odpowiedzialności zbyt uciążliwej do przyjęcia. On zna drogę. Tą myślą powstrzymuje wszystkie inne myśli. Przez tę myśl przychodzi światło, światło, które zalewa świat i pokazuje wszystkie rzeczy takimi, jakie są.

Chociaż nowy uczeń nie zna innych uczniów, chociaż żaden mistrz nie przychodzi do niego i chociaż wydaje się być sam na świecie, tak naprawdę nie jest sam. Ludzie mogą go nie zauważać, ale mistrzowie go nie zauważają.

Uczeń nie powinien oczekiwać od mistrza bezpośrednich instrukcji w określonym czasie; nie przyjdzie, dopóki nie będzie gotowy na przyjęcie. Wie, że nie wie, kiedy ten czas nadejdzie, ale wie, że będzie. Uczeń może kontynuować do końca życia, w którym zostaje uczniem, bez świadomego spotkania z innymi uczniami; ale zanim odejdzie od obecnego życia, pozna swego mistrza.

W ciągu swojego życia jako ucznia nie może spodziewać się tak wczesnych doświadczeń, jak uczeń w szkole adeptów. Kiedy jest dopasowany, wchodzi w osobistą relację z innymi w swoim zestawie uczniów i spotyka swojego mistrza, którego zna. Spotkanie jego mistrza nie jest dziwne. Jest to tak naturalne, jak znajomość matki i ojca. Uczeń czuje głęboką cześć dla swojego nauczyciela, ale nie czuje go z szacunkiem.

Uczeń dowiaduje się, że na wszystkich poziomach szkoła mistrzów znajduje się w szkole świata. Widzi, że mistrzowie i uczniowie czuwają nad ludzkością, jednak jak dziecko, ludzkość nie jest tego świadoma. Nowy uczeń widzi, że mistrzowie nie próbują powstrzymywać ludzkości ani zmieniać warunków ludzkich.

Uczeń otrzymał jako swoją pracę życie nieznane w życiu ludzi. Może zostać ponownie wysłany na świat, aby mieszkać z ludźmi, aby pomagać im w ustanawianiu sprawiedliwych praw, ilekroć ludzkie pragnienia na to pozwolą. Czyniąc to, nauczyciel pokazuje mu swoją ziemię lub ziemię, do której się udaje, i jest świadomym pomocnikiem w dostosowaniu karmy narodu. Widzi, że naród jest większą jednostką, która jako naród rządzi swoimi poddanymi, więc będzie rządzony przez swoich poddanych, że jeśli żyje wojną, umrze także wojną, że traktując tych, których zwycięży, tak zostanie potraktowane, gdy zostanie podbite, że okres jego istnienia jako narodu będzie proporcjonalny do jego przemysłu i opieki nad poddanymi, zwłaszcza jego słabymi, biednymi, bezradnymi, i że jego życie wydłuży się, jeśli rządził w pokoju i sprawiedliwości.

Jeśli chodzi o rodzinę i przyjaciół, uczeń dostrzega związek, jaki miał wobec nich w poprzednich życiach; widzi swoje obowiązki, ich wynik. Wszystko to widzi, ale nie psychicznymi oczami. Myśl jest środkiem, przy pomocy którego pracuje, i myślami, które postrzega jako rzeczy. W miarę postępów ucznia może, myśląc o dowolnym obiekcie, prześledzić go z powrotem do źródła.

Medytując o swoim ciele i jego różnych częściach, poznaje różne zastosowania, do których może zostać przypisany każdy narząd. Mieszkając na każdym organie, widzi w nich działanie innych światów. Mieszkając w płynach ciała, uczy się o cyrkulacji i dystrybucji wód ziemi. Rozmyślając w powietrzu ciała, postrzega prądy w eterze przestrzeni. Medytując na oddechu, może dostrzec siły lub zasady, ich pochodzenie i ich działanie. Medytując o ciele jako całości, może obserwować czas, w jego układach, grupowaniu, relacjach, zmianach i przemianach, w trzech z zamanifestowanych światów. Medytując o ciele fizycznym jako całości, może obserwować układ fizycznego wszechświata. Medytując o psychicznej formie ciała, dostrzeże świat snów, jego refleksje i pragnienia. Medytując o swoim ciele myślowym, pojmuje świat niebios i ideały świata ludzi. Poprzez medytację i zrozumienie swoich ciał uczeń uczy się, jak powinien traktować każde z tych ciał. To, co wcześniej słyszał o czystości ciała fizycznego - aby mógł dojść do samoświadomości - że teraz wyraźnie dostrzega. Po zapoznaniu się z obserwacjami i medytacją zmian zachodzących w ciele fizycznym w procesach trawienia i przyswajania pokarmu oraz po zaobserwowaniu związku między fizycznym, psychicznym i psychicznym a alchemizacją pożywienia w esencje oraz po zapoznaniu się z planem pracę z jej procesami, zaczyna swoją pracę.

Ściśle przestrzegając praw swojej ziemi, wypełniając obowiązki związane z pozycją wobec rodziny i przyjaciół, zaczyna inteligentnie pracować z ciałem i w jego ciele, choć być może próbował wcześniej. W jego medytacjach i obserwacjach wykorzystano myśl i zdolności jego umysłu, a nie zdolności zmysłów psychicznych. Uczeń nie próbuje opanować ognia elementarnego, nie kieruje prądami wiatru, nie próbuje przeszukiwać wód, nie wyrusza w ziemię, bo wszystko to widzi w swoich ciałach. Swoimi myślami obserwuje ich bieg i naturę. Nie próbuje ingerować w te moce poza sobą, ale kieruje ich działaniami w swoich ciałach i kieruje nimi zgodnie z uniwersalnym planem. Gdy kontroluje ich działanie w swoim ciele, wie, że może kontrolować te siły w sobie, ale nie podejmuje takich prób. Nie podano mu żadnych zasad, ponieważ zasady są widoczne w działaniach sił. Widoczne są rasy poprzedzające jego rasę fizyczną, a ich historia jest znana, gdy poznaje swoje ciało fizyczne, ciało w formie psychicznej, ciało życiowe i ciało oddechowe. Fizyczne, forma i ciała życiowe, które może znać. Ciało oddechu, którego nie może jeszcze poznać. To jest poza nim. Minerały, rośliny i zwierzęta znajdują się w jego formie. Esencje, które się z nich łączą, można zaobserwować w wydzielinach jego ciała.

Jedną z rzeczy, które ma w sobie, którą kontroluje. Jest to nieformalne żywiołowe pragnienie, które jest kosmiczną zasadą i którego obowiązkiem jest przezwyciężyć. Widzi, że jest to nie do pokonania dla tego, kto próbuje go zagłodzić i zabić, tak samo jak dla tego, kto go karmi i nasyca. Niższe muszą zostać przezwyciężone przez wyższe; uczeń zaspokaja swoje pragnienia, kontrolując swoje myśli. Widzi, że pożądanie nie może mieć niczego bez myśli o jego zaspokojeniu. Jeśli myśl jest z pragnienia, pragnienie będzie kierowało myślą; ale jeśli myśl jest myślą lub rzeczywistością, pragnienie musi ją odzwierciedlać. Pożądanie jest kształtowane przez myśl, gdy myśl sama w sobie mieszka spokojnie. Początkowo niespokojne i niespokojne pragnienia zostają stłumione i przygaszone, gdy uczeń kontynuuje swoją myśl i doprowadza do końca zdolności swego umysłu. Wciąż myśli o sobie w świecie mentalnym; w ten sposób kontroluje pożądanie za pomocą swoich myśli.

Jeśli pozostanie na świecie, wypełniając swoje obowiązki wobec ludzi, może on zajmować znaczącą lub niejasną pozycję, ale nie dopuszcza żadnych strat w swoim życiu. Nie oddaje się oratorium ani długim rozprawom, chyba że jest to zalecane. Mowa jest kontrolowana, podobnie jak inne nawyki życiowe i myślowe, ale w nawykach kontrolnych musi być tak niepozorny, jak pozwala na to jego pozycja. Kiedy jest w stanie żyć bez tęsknoty za i bez żalu po opuszczeniu świata, kiedy docenia, że ​​czas jest w wieczności, i że wieczność jest w czasie, i że może żyć w wieczności w czasie, i jeśli jego kolej życia nie minął, zdaje sobie sprawę, że okres działania zewnętrznego dobiega końca i rozpoczyna się okres działania wewnętrznego.

Jego praca jest skończona. Scena się zmienia. Jego udział w tym dramacie życia dobiegł końca. Odchodzi za kulisy. Przechodzi na emeryturę i przechodzi proces analogiczny do tego, przez który przeszedł uczeń biegłości, stając się biegłym. Ciała lub rasy, które u zwykłych ludzi mieszają się z cielesnymi, podczas przygotowywania się na świecie stają się wyraźne. Fizyczni odpowiednicy są silni i zdrowi. Jego nerwowa organizacja jest dobrze przywiązana do płyty rezonansowej jego ciała i reaguje na najlżejszą i najbardziej energiczną grę przemykających nad nią myśli. Harmonie myśli działają na nerwy jego ciała oraz stymulują i kierują esencjami ciała poprzez kanały, które do tej pory nie były otwarte. Obieg zasady nasiennej przekształca się w te kanały; nowe życie jest dane ciału. Ciało, które wydawało się starzeć, może zostać przywrócone do świeżości i wigoru męskości. Istotne esencje nie są już przyciągane przez pragnienie działania w zewnętrznym świecie fizycznym, kierują nimi myśli przygotowujące do wejścia do wyższego świata myśli.

(Ciąg dalszy nastąpi)